Soms lijkt het alsof de ene vervolgde minderheid een hoger aaibaarheidsgehalte heeft dan de andere.Zo is er (terecht) veel aandacht voor de vervolging van de Rohingya. Maar als je begint over de genocide op de christenen in Irak word je schaapachtig aangekeken.Vaak nog niet eens uit kwade wil, maar het is iets wat mensen vaak gewoonweg niet weten.Er is wel eens aandacht voor onthoofdingen van gevangen genomen christenen, maar minder voor de genocidale praktijken van IS. Ik zeg hier trouwens niet mee dat er geen aandacht moet zijn voor het leed van de Rohingyas.Dat moet er natuurlijk wel zijn, en ik wil dat niet tegen elkaar uit spelen.Mijn interesse voor de dramatische situatie voor christenen in Irak is eigenlijk begonnen na de weerzinwekkende aanslag in oktober 2010 op een kerk van de Syrisch-Katholieke Kerk.Deze aanslag werd gepleegd door Islamitische Staat van Irak, wat toen nog tot het Al Qaeda netwerk behoorde.De aanslag schokte mij door de bruutheid.Als je kijkt naar de christenen in Irak,dan is de overgrote meerderheid daar van etnisch gezien Assyrisch. (Het is overigens wel goed om te zeggen dat er in sommige kringen een conflict bestaat of de mensen uit deze regio zich Arameeërs of Assyriërs moeten noemen.Andere groepen noemen zich duidelijk Arameeërs, en sommigen noemen zich liever Assyriërs. Vaak heeft dit te maken met geografie, of met het behoren van een kerk van de West-Syrische of de Oost-Syrische rite.Als buitenstaander blijf ik wijselijk buiten dit conflict, maar je zal toch een naam moeten gebruiken om een groep aan te duiden)
Kerkelijk gezien behoren ze tot verschillende denominaties. Maar Islamitische Staat en haar kornuiten maakte dat de afgelopen jaren vrij weinig uit. Veel christenen zijn vermoord, en veel zijn ook gevlucht. Langzamerhand komen er weer meer christenen terug naar het gebied, hoewel de toekomst allesbehalve zeker is. Onder Saddam Hussein waren er nog veel meer christenen in Irak. De Amerikaanse inval, en de kracht die het jihadisme als tegenreactie won, heeft de christelijke gemeenschap geen goed gedaan.Toch was het onder Saddam Hussein ook geen paradijs.De vervolging die er toen was, was meer cultureel en etnisch dan religieus.De Neo-Aramese taal werd onderdrukt, en het was verboden om kinderen namen te geven die een Akkadische of Assyrische oorsprong hadden.Ook namen die hun oorsprong hadden in het Syrische christendom werden verboden. Tariq Aziz , de rechterhand van Saddam Hussein, had als geboortenaam Mikhail Yuhanna(hij was religieus gezien onderdeel van de Chaldeeuws-katholieke kerk,een oosters-katholieke kerk). Het had te maken met de Arabisch-nationalistische ideologie van het regime van Saddam Hussein. Des te pijnlijker als je je realiseert dat de islamitische Arabieren in de 7e eeuw de gebieden waar de christenen woonden hebben veroverd.En de inheemse bevolking nadien heeft onderdrukt.
Het Syrisch christendom, wat veel breder is dan de kerken in Irak, bestaat al sinds de 1e eeuw van onze jaartelling. Het heeft geen hellenistische invloeden en het waren de afgezanten van het Syrische christendom die het christendom in de Malabarkust van zuid India brachten in de eerste eeuwen na Christus. Ook in andere delen van Azië zijn er Syrische missionarissen geweest, tot in China aan toe,maar deze gemeenschappen hebben uiteindelijk geen stand kunnen houden in de oorlogen die ontstonden.Dan heb ik het vooral over Nestorianen.Er zijn overigens nog steeds Nestorianen in zuid India, maar die vormen maar een kleine minderheid van de eeuwenoude gemeenschappen aldaar.Met het Syrische christendom bedoel ik dus niet de staat Syrie, of specifiek de christenen in de staat Syrie. Het is de staat Syrie die haar naam ontleend heeft aan de volkeren die het Syrische christendom aanhangen. Veel christenen in Syrie rekenen zich overigens ook tot het Syrisch christendom(wat in verschillende denominaties op te delen is).Maar de Orthodoxe Kerk van Antiochië en de Melkitisch-Grieks-katholieke kerk doen dat niet, zij volgen allebei de Byzantijnse Liturgie. In het Syrische christendom word de West-Syrische of de Oost-Syrische Liturgie gevolgd.De Maronitische Kerk(oosters-katholiek), die zich voor het grootste gedeelte in Libanon bevind, is ook onderdeel van het Syrische christendom maar heeft ook andere etnische invloeden. Ook heb je natuurlijk de Syrisch-orthodoxe kerk, de Nestorianen en alle varianten daarop. Ik zou voor de rest nog heel erg kunnen uitwijden over theologische verschillen en welke kerken er allemaal onder het Syrische christendom vallen, maar het gaat me er vooral om de eeuwenoude inheemse roots van het christendom in het Midden Oosten aan te tonen. De apostelen, die etnisch gezien Joods waren,en Jezus spraken Aramees. Nog steeds zijn er, naast christenen, kleine groepen Joden en Mandeeers die het Aramees gebruiken. Het Aramees was in die tijd een grote taal.
De christenen in het Midden Oosten, ongeacht etnische herkomst of denominatie, zitten in de knel. Juist als je opkomt voor minderheden zou dat je aan het hart moeten gaan.Welk geloof je ook hebt, of hoe ongelovig je ook bent.
Deaimabeleautodidact 