Met het aantreden van het nieuwe kabinet komt ook de ‘Nederlandse identiteit’ wat meer in de aandacht. En, nog zo’n topper, de ‘joods-christelijke traditie’. Het Wilhelmus moet gezongen worden op scholen en een bezoek aan een museum wordt voor elke schoolgaande puber verplicht.Ik ben bang dat dit niets anders is dan lege symboolpolitiek.Het zijn in ieder geval nationalistische impulsen waar ik niet zoveel mee heb.Niet omdat ik niet van Nederland als land houd, maar omdat ik denk dat het idee van identiteit dat gepropageerd wordt een oversimplificatie is.Ik denk dat identiteiten vaak ook lokaal zijn, of regionaal.Vooral in een klein land waar je, gezien de schaal, krankzinnig veel dialecten en accenten hebt.
Ik luister ’s avonds graag naar ‘Met het oog op morgen’ en daar hoorde ik iets interessants.Iemand zei dat er 50 jaar geleden in Brabant en Limburg vermoedelijk een andere opvatting van ‘Nederlandse identiteit’ was dan boven de rivieren.Pas is er ook een onderzoek verschenen waar uit bleek dat de helft van de Limburgers zich eerst Limburger voelt, en daarna pas Nederlander. Misschien dat dat vanuit historisch oogpunt ergens wel begrijpelijk is.Maar goed, sociale markeringen als ‘protestant’, of ‘katholiek’, of voor mijn part ‘socialist’ of ‘liberaal’ zijn in het Nederland van(op het moment waarop deze blog de ether in gegooid word) 2017 niet (meer) relevant.
De grote verhalen hebben voor veel mensen afgedaan, maar er is niets voor in de plaats gekomen. Hoeveel moeite ik ook heb met de politieke islam en met jihadisme, kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat een bepaald gedeelte van het anti islam sentiment ook deels zijn wortels heeft in de ontworteling van de Nederlanders zelf.’Progressieve waarden’ die nog geen halve eeuw (soms zelfs nog korter) gemeengoed zijn in Nederland zijn opeens leidend in de ‘strijd’ tegen de islam.Negentiende-eeuwse instituties als het koningshuis zijn opeens vaandeldrager van een identiteit.Het Wilhelmus is feitelijk nog geen eens een hele eeuw het officiële volkslied.Nou zijn de Oranjes natuurlijk wel langer met Nederland verbonden dan de negentiende eeuw. Mijn ergernis wat betreft het begrip ‘joods-christelijke traditie’ spits zich vooral toe op het feit dat die term pas na de Tweede Wereldoorlog in zwang is geraakt.Dat zou ook tot nadenken kunnen stemmen.
Deaimabeleautodidact 